روش های سنتی ارزیابی ساختگاه ها شامل اندازه گیری های سطحی و مطالعات ریخت شناسی، همچنین مطالعه مواد لغزشی و سنگ بستر زیرین با استفاده از حفاری، گودال های آزمایشی و تراشه زنی می باشند. بدین ترتیب، مهندسین زمین شناسی می توانند بسیاری از پارامترهای لازم برای تحلیل پایداری شیب را تعیین کنند. با استفاده از روش های ژئوفیزیکی می توان بخشی از اطلاعات مورد نیاز را جمع آوری کرد. با انتخاب روش ژئوفیزیکی مناسب، علاوه بر تعیین گسترش جانبی محدوده زمین لغزش، می توان شیب صفحه لغزش در زیر مواد لغزشی را تعیین و وضعیت آب ها را ارزیابی کرد. بنابراین پایش فعالیت درون زمین امکان پذیر می شود. برداشت های سونداژزنی مقاومت ویژه همراه با لرزه نگاری انکساری و بررسی گمانه ها به طور گسترده ای در مطالعه زمین لغزش ها مورد استفاده قرار گرفته است.